Maandag 30 april ben ik (uiteraard) naar het concert van Niall Horan geweest in Vorst Nationaal. Ik heb er ontzettend hard naar uitgekeken, 250 dagen voor afgeteld en heb er een onvergetelijke tijd beleefd. 30 april zal nooit meer hetzelfde zijn en nu, een week later, ben ik nog steeds zo dankbaar voor de mooie avond die Niall me heeft gegeven. Ik ga in deze blogpost het uitgebreid hebben over het hele avontuur en hoe ik het heb beleefd. Enjoy! ❤
The final countdown
Maandagochtend om half 9 ging de wekker. Ik moest eerst nog snel even naar de les voor ik naar de venue kon maar gelukkig was het maar voor een uurtje. Op de trein luisterde ik naar Niall’s album Flicker om al wat in de sfeer te komen. Ik kon niet wachten om de vele mooie nummers eindelijk live te horen.
Rond 13u was de les gedaan en haastte ik me naar de trein richting Brussel-Zuid. Eerst was ik van plan om rechtstreeks van Mechelen (waar mijn hoge school is) naar Vorst-Oost te reizen maar die trein kwam pas aan om 13u30 en daar kon ongeduldige ik écht niet op wachten. Dus dan maar via Brussel en dan met de metro. Hoe dichter de trein bij Brussel kwam, hoe sneller m’n hart begon te bonken. De excitement steeg met de minuut en ik begon me eindelijk te realiseren dat ik over enkele uren Niall ging zien, ah oh my god!
Worst queue ever!
Trust me, ik ben al naar veel concerten geweest en ik heb al veel aangeschoven voor een artiest maar de wachtrij voor Niall was ronduit een hel! Ik weet zelfs niet of we het een rij konden noemen… Iedereen zat op het plein voor de zaal door elkaar. Mensen stonden recht, andere zaten neer. Het overzicht was verschrikkelijk en ik haatte het dat ik niet kon inschatten waar we ongeveer zouden gaan staan.
Mensen die na ons aankwamen liepen regelrecht voorbij ons en de regen maakte alles nog erger. Eerst zaten we op de grond die we bedekt hadden met plastic zakken, toen ging iedereen rechtstaan en ontstond er al wat chaos. Ja, wat was me dat! Gelukkig heeft de organisatie het queuen nog een beetje kunnen redden door aan iedereen die er al voor even was een rood bandje te geven. Hierdoor werd de zaal in twee gesplitst. Eén deel met rode bandjes en één deel zonder. Zo hadden de mensen die er al voor een lange tijd waren zekerheid van een plekje vooraan, of toch zo dicht mogelijk.
Naast het queuen met de kans op een goede plek had ik nog een taak. Ervoor zorgen dat de projecten die werden georganiseerd ook effectief werden uitgevoerd door zoveel mogelijk mensen. Zo gezegd, zo gedaan. Ik begon samen met nog 2 andere meisjes die er ook aan meewerkten glow sticks en papieren met een boodschap uit te delen. Het was echt leuk en iedereen was enthousiast over de projecten. We waren al meteen tevreden over de medewerking en konden niet wachten om te zien hoe alles zou worden tijdens de effectieve uitvoering! Spannend!
You can offer the world babe, I’ll take this instead
Om 18u30 gingen dan eindelijk de deuren open en werden de vele ongeduldige fans binnen gelaten. Iedereen werd gek en begon hevig te trekken en duwen. Als ik één ding écht niet leuk vind dan is het het binnengaan na het lange wachten. Iedereen werd gek en leek wel of mensen hun leven ervan afhing. We probeerden om samen te blijven en besloten om elkaar stevig vast te houden. Nu ja, stevig totdat er een hele hoop tegen je staat de duwen. Dan laat je sneller los dan je zou verwachten. Het gevoel is gewoon zo onaangenaam.. Het enige wat je wilt is zo snel mogelijk uit die drukte verlost worden.
Eenmaal in de zaal liepen we zo snel als we konden naar voor. En ja, ik was best wel blij met onze plaats. In het midden van de zaal, nog in het eerste deel en het zicht was nog goed. Fjoe, opdracht volbracht! Het drama van het binnengaan en de vele regen waren we al vergeten. Het concert mocht nu écht beginnen!
Julia Michaels had de eer om het publiek op te warmen en het voorprogramma te verzorgen. Ze heeft ongeveer 40 minuten opgetreden en wauw, wat was ze goed! Ik wist dat ze goed kon zingen en leuke liedjes had maar het was zoveel meer dan dat. Julia is ongelooflijk vriendelijk, echt een schatje! Ze was zo overdonderd toen er ook voor haar een project de lucht in ging. Prachtig was het. Een moment dat ik niet snel meer ga vergeten. Julia Michaels was zonder twijfel het beste voorprogramma ooit en wanneer ze de volgende keer nog eens beslist om in België op te treden dan zal ik er ook zijn! 😉
Toen Julia het podium afliep drong het eindelijk tot me door. Enkele minuten later ging ik Niall Horan aan het werk zien. Een artiest waar ik, net zoals van Harry Styles, al 7 jaar fan van ben. De eerste minuten van het concert stond ik rond te staren van ongeloof. Elke keer opnieuw wordt ik zo emotioneel als ik één van mijn idolen aan het werk zie. Ik ben dan ook zo dankbaar voor alles wat ik al heb mogen beleven. Elk concert opnieuw, met ook elke keer geweldig, lieve mensen.
“Before we go any further, can we please give it up for the lovely, and my best friend, miss Julia Michaels! She was incredible again this evening. Shall we keep going?”
Niall was fantastisch! Echt wow, ik heb er zelfs nog steeds geen woorden voor. Je had er gewoon moeten bij zijn om dit gevoel ook te voelen. Het was me een avond. Ik heb gelachen, gedanst, gehuild en meegezongen alsof het de laatste keer ooit was. Ik heb me rot geamuseerd en als het kon zou ik het elke dag willen meemaken. Wat voor een geweldig gevoel ik krijg door het bijwonen van concerten, dat is geweldig. De adrenaline die ik toen voelde zorgde ervoor dat ik het hele concert lang veel energie had.
“Honestly, we all just said when we went off there, this is our favorite show of the tour. The atmosphere amongst everyone has been absolutely incredible, thank you so much, honestly.”
Van de sad songs, tot de projecten en van de vele vriendschap tot de hits, het hele concert was prachtig en het was één van mijn favorite crowds ever! Zowel de mensen rondom ons als de twee super lieve meisjes die ik heb leren kennen. De sfeer die er hing heb ik nog nooit ergens anders gevoeld. Niall haalde letterlijk het beste in ons naar boven! ❤
The concert blues
Nu voel ik me gelukkiger dan ooit tevoren en ja, ik mis Niall verschrikkelijk. Als het kon zou ik naar al zijn concerten gaan en met hem mee de wereld rondreizen. Want dat is waar ik oprecht gelukkig van word en hij is niet alleen mijn grote idool maar ook mijn voorbeeld, held en zoveel meer. Al meer dan 7 jaar sta ik mee achter hem en zijn droom.
Overal was ik bij en niets heb ik gemist. Ik ben immens trots op hem en het gevoel dat ik vorige week voelde is onbeschrijflijk.
Ik heb dan ook intens gehuild tijdens de meest emotionele song die Niall ooit geschreven heeft. (Flicker voor moest je het je afvragen). Het ligt me zo nauw aan het hart en op zo’n moment komt alles 100x zo hard aan. Maar gelukkig had ik de beste vriendinnen rondom me en werd het toch nog een prachtig moment. Heel veel liefde voor jullie!
Kortom, het was een avond vol geluk, vriendschap en prachtige muziek.
Niall Horan, u was geweldig! En ik hoop tot snel! x
Lots of love,
Sofie ♡
All About Sofie ♡ 